In een eerder blog vertelde ik wat mij in de eerste weken en maanden van mijn burn-out heeft geholpen. Ik heb uiteindelijk meer dan een jaar nodig gehad voor mijn herstel. En laat ik één ding voorop stellen, ik word nooit meer de oude Marjon. Met een zeer belangrijke toevoeging, die wil ik ook niet meer zijn!

Maandenlang heb ik wel geprobeerd om weer ‘de oude’ te worden. Pas toen ik ging accepteren dat die oude versie van mij niet goed was voor mijzelf, kon ik met de tweede fase van mijn herstel beginnen. Erkennen dat ik was vastgelopen en dat er keuzes gemaakt moesten worden.

Ik vond het namelijk enorm lastig om mijn oude ik los te laten. Ik was tenslotte gewend om altijd in de 6e versnelling te zitten en te ‘bruisen’ van energie. En stiekem ook best wel trots dat het me lukte om zoveel ballen in de lucht te houden. Een drukke maar ook hele leuke baan, een fijn sociaal leven, een mooi gezin, ik had het dik voor elkaar. Maar dat kaartenhuis was toch in elkaar gestort. En met behulp van mijn psycholoog moest ik onder ogen zien dat ik keuzes moest gaan maken, wilde ik nooit meer zo ziek worden.

Want als ik alles precies hetzelfde zou doen als voor mijn burnout dan was de kans op herhaling groot. Ik begon met kleine aanpassingen in mijn leven… Zo deed ik voortaan de boodschappen online wat me al flink wat tijdwinst opleverde. Vervolgens regelde ik een oppas aan huis die de kids 2 dagen per week uit school haalde waardoor zij niet meer naar hun niet zo geliefde naschoolse opvang hoefden te gaan. En waardoor ik me daar niet meer zo schuldig over hoefde te voelen. Ook regelden we een lieve hulp om ons te helpen met poetsen in huis. En al deze praktische oplossingen zorgden langzaamaan voor meer rust in mij.

Maar natuurlijk was dat niet genoeg. Dit waren ‘makkelijke’ keuzes om meer vrijetijd te creëren. Ik moest de oorzaken van mijn burn-out onder ogen zien! Erover praten, opschrijven. Vreselijk! Deze perfectionist moest dingen ‘loslaten’, minder in control zijn en de touwtjes laten vieren. En vooral NEE leren zeggen.

Mijn lief en ik spraken af om nog maar 1 afspraak in het weekend te plannen, los van alle sportieve afspraken van de kids. En dat betekende dat ik dus regelmatig ‘nee’ moest zeggen. Zo moeilijk in het begin! Maar ik kreeg er zoveel rust voor terug. En er was weer ruimte voor spontane afspraken, waar je juist energie van krijgt.

Dat ‘nee’ zeggen moest ik ook leren op andere gebieden. Ik moest selectiever worden waar ik ja tegen zei. Eerder schreef ik al een blog over  ‘Moet ik dit nu doen’. Het hielp me ontzettend (en nog steeds) om dat zinnetje toe te passen.

Uiteraard moest ook mijn lijf herstellen van de overbelasting en dus zorgde ik voor voldoende nachtrust (minstens 8 uur slaap), ging ik bijna elke dag wandelen en nam ik een abonnement bij een yoga centrum. Gezond eten deed ik al wel, maar dat werd nog belangrijker. Ook nam ik elke dag minstens één rustmoment om een mindfulness oefening te doen.

In de laatste fase van de burnout paste ik al mijn inzichten nog verder toe en kwam ik tot de conclusie dat mijn toenmalige baan als eventmanager niet meer bij mij paste. En zegde mijn baan op! Binnenkort vertel ik je hoe ik tot deze beslissing ben gekomen.

Gedurende de heftige tijd van mijn burnout heb ik veel mooie inzichten gekregen en heel veel geleerd. Over mijzelf en wat voor mij belangrijk is in het leven. Ik hoop dat het jou kan inspireren en houvast geeft.