Dit overkomt anderen, mij in ieder geval niet! Ik kon gewoonweg niet geloven dat ik in een burn-out terecht was gekomen. En vooral: ik wilde het niet geloven! Wat was ik er trots op dat ik 32 uur werkte als succesvol eventmanager, een goed huwelijk had met 2 prachtige kinderen en ook nog een druk privéleven had. Ik kon het allemaal aan en had eindeloze energie! En toen stortte het kaartenhuis in elkaar… en van de één op de andere dag kon ik niets meer. En boy oh boy, wat voelde ik me daar schuldig over!

Collega’s

Dat schuldgevoel had ik in eerste instantie vooral naar mijn collega’s van de Efteling toe. Ik zat thuis en ik wist hoe druk zij het hadden. Vreselijk vond ik dat. En die lieverds zeiden zelfs tegen me dat ik leuke dingen moest gaan doen. Maar hoe kon ik nou op een terras een kop koffie gaan drinken? Of even de stad in gaan? Wat als ik dan een bekende tegen zou komen? Wat zou die daar wel niet van denken? Ik ben een dagje naar de sauna gegaan maar ik kon er niet echt van genieten. Want ik hoorde eigenlijk op dat moment op kantoor te zitten… Mijn burn-out voelde als falen, hoe had ik dit kunnen laten gebeuren. Ik? Die juist altijd alles geregeld kreeg.

Gezin

Ook thuis had ik veel last van mijn schuldgevoel. Op vrijwel alle vragen die met ‘mama’ begonnen, kon ik geen ja meer zeggen. Als boterhammen smeren al een opgave is dan kun je helaas ook geen langdurige spelletjes spelen, boekjes voorlezen of gezellige uitjes ondernemen. De leuke, energieke en vrolijke mama die ik tot dan toe altijd was geweest, was gedurende een aantal maanden spoorloos verdwenen. En mijn vermoeidheid zorgde voor snelle uitbranders en een zeer kort lontje waar ik me ongelofelijk rot door voelde. Want zo wilde ik helemaal niet zijn… Schuldgevoel!! Ik schreef eerder al een blog over een burn-out met kinderen.

Een schuldgevoel is een gemoedstoestand waarbij het geweten een mens plaagt met een onaangenaam gevoel over een bepaalde gedane of juist niet gedane actie. Schuldgevoel is een gemoedstoestand die men zichzelf oplegt.

Met name die laatste zin van het citaat hierboven is nogal confronterend maar wel meteen verhelderend. Want niemand zei tegen mij dat deze burn-out mijn schuld was of dat ik me schuldig hoefde te voelen. Ik legde mijzelf dat op. Omdat ik mijn burn-out als teken van zwakte zag. En bang was voor de reactie van anderen. Wat iedereen ervan zou vinden. Ik schaamde me dood!

En dus deed ik meer dan mijn uiterste best om zo snel mogelijk weer te herstellen. Wat daardoor juist niet lukte. Pas toen ik bij mijn psycholoog werd geconfronteerd met het feit dat ik eigenlijk alleen maar aan het werk was om van mijn schuldgevoel af te komen, lukte het me om mijn schuldgevoel los te laten. Opeens zag ik in dat mijn doel om zo snel mogelijk weer 32 uur te kunnen werken niet het beste voor mij was. Ik moest herstellen voor mijzelf. Ik moest mijzelf op de eerste plaats gaan zetten. Waaaaat? Voor mij een ontzettende eye-opener en ik kan me voorstellen dat je nu denkt ja duhhh?… maar ik zag dit zelf echt niet in!

Dat schuldgevoel is dus nergens voor nodig, dat heb ik ervan geleerd en dat wil ik jou ook meegeven. Jij hebt niet om een burn-out gevraagd en jij hebt er zelf het meeste last van. Als het schuldgevoel ook aan jou knaagt, dan doe je er goed aan om met een coach of psycholoog te gaan praten. Zet jezelf op de eerste plaats want echt, jij bent het belangrijkste!