De combinatie van een burn-out en een gezin is samengevat: loodzwaar. Maar wat het doet met je naasten, daar wordt in mijn ogen weinig aandacht aan besteed. Een burn-out heb je namelijk niet alleen, het heeft een enorme impact op het hele gezin…

Schuldgevoel

Wat heb ik me vaak schuldig gevoeld tijdens mijn burn-out, vooral naar de kinderen toe. Want die leuke, energieke en vrolijke mama die ik tot dan toe altijd geweest was, was gedurende een aantal maanden spoorloos verdwenen. Mijn vermoeidheid zorgde voor snelle uitbranders en een zeer kort lontje. Het was me allemaal al heel snel teveel en kinderen kunnen daar natuurlijk moeilijk rekening mee houden. Hoe leg je aan je kinderen uit dat je ziek bent terwijl dat voor hen aan de buitenkant niet te zien is?

Batterij

Mike en Milou waren oud genoeg (toen 8 en 6 jaar) om uit te leggen dat mijn ‘batterijtje’ leeg was. De vergelijking met een batterij was voor hen heel verhelderend. Zo vertelde ik ze dat ik ‘in het rood stond’ en dat mijn batterij af en toe zelfs helemaal leeg was. En als ik dan overdag aangaf even te moeten gaan liggen dan zeiden ze ‘mama, volgens mij moet je even aan de oplader’. Op die manier maakte we er samen grapjes over en dat maakte het een stuk draaglijker voor ons allemaal. Op een keer zei ik tegen de kids dat mijn batterij leeg was en toen reageerde Milou ‘van je telefoon of van jou?’

Slechte moeder

Maar dat schuldgevoel knaagde behoorlijk hoor… En ondanks dat de kinderen best snapten dat ik ziek was, was ik op bepaalde momenten, ook in hun ogen, de slechtste moeder ooit. Bijvoorbeeld in de periode dat mijn hoofd het niet meer deed en ik per ongeluk de prinsessen broodtrommel van Milou in Mike’s tas had gestopt en hij zich doodschaamde op school. Of toen ik de paaseieren die ik gekocht had om voor hen te verstoppen, te goed voor mijzelf verstopt bleek te hebben. Ik kon me onmogelijk herinneren waar ik ze gelegd had en heb er tranen met tuiten om gehuild. Pas een half jaar later kwam ik ze in een lade van een kastje tegen… En mijn schuldgevoel bereikte een hoogtepunt bij het zien van Milou’s gezichtje toen bleek dat de tandenfee niet langs was geweest terwijl ze haar tand toch echt onder haar kussen had gelegd. Zoiets zou ik voor mijn burn-out nooit zijn vergeten!

Hulptroepen

Natuurlijk hebben we als gezin regelmatig over mijn burn-out gepraat. Het was voor de kinderen en Mervyn heel moeilijk om te zien dat het zo slecht met mij ging. Mervyn heeft ervoor gezorgd dat de kids toch voldoende aandacht kregen en ondernam veel leuke dingen met ze. Daar ben ik hem nog altijd heel dankbaar voor! We hebben de kinderen gevraagd om mij met kleine taakjes te helpen. Uiteraard dingen die haalbaar waren zoals bijvoorbeeld hun schooltassen uitpakken of zelf hun borden opruimen na het eten. Het was ook voor hen fijn om iets te kunnen doen en ik kreeg veel spontane knuffels. ‘Ik denk dat je deze knuffel even nodig hebt’, zei Mike dan.

In deze periode hebben we onze beeldschermtijd regels ook losgelaten en dat vonden de kids zeker geen straf ;-). En ze gingen wat vaker uit logeren, tja ook dat was feest.

En nu?

Nu ik weer beter in mijn energie zit, heb ik de kids gevraagd hoe zij deze periode ervaren hebben. Natuurlijk is dat een hele moeilijke vraag voor ze. Gelukkig lijkt het niet dat ze er veel ‘last’ van hebben gehad en op dit moment zeker niet meer hebben.

Onze agenda is veel leger dan vroeger en daardoor is er veel meer tijd voor elkaar. Dus ondanks het waardeloze jaar en de enorme struggles, denk ik dat we er als gezin er zelfs beter zijn uitgekomen. Dat is toch waanzinnig mooi?

Heb jij naasten met een burn-out? Jij speelt een belangrijke rol bij zijn/haar herstel. Probeer zoveel mogelijk begrip te tonen door de klachten te (h)erkennen en zoek hulp. Zijn er kinderen? Leg ze uit wat er aan de hand is in ‘kindertaal’ en geef ze zoveel mogelijk aandacht.